Cukrzyca wg Totalnej Biologii

Cukrzyca polega na zmianie poziomu cukru w organizmie ponad normę 60-100 mg/dl mierzonej na czczo. O wysokości cukru we krwi decyduje praca trzustki i glukagon. Ten polipeptydowy hormon produkuje komórki alfa wysp trzustki. Jego głównym zadaniem jest przekazywanie informacji do wątroby, żeby uwalniała cukier (glikogen) do krwi.
Jednocześnie glukagon wspiera glikolizę czyli rozkład tłuszczu i przemianę białek, co w obu przypadkach może prowadzić do podwyższenia zawartości cukru we krwi. Wraz ze wzrostem poziomu cukru zwiększa się energia w organizmie.
A po co to wszystko?
Rozpatrzmy dwa skrajne zdarzenia: HIPOGLIKEMIĘ i HIPERGLIKEMIĘ.
Oba charakteryzują się przeżywaniem dwóch konfliktów jednocześnie:
konflikt skrajnej odrazy i konflikt sprzeciwu. Ich kolejność decyduje o tym, która dysfunkcja zamanifestuje się.
Przykład Hipoglikemii:
Pierwsza sytuacja.
Jesteśmy zmuszeni do jedzenia czegoś, czego nie lubimy. „Zjedz wszystko, bo nie dostaniesz deseru” itp. Jeśli dziecko nie chce czegoś zjeść, należy określić, które z rodziców przeżywa konflikt oporu lub odrazy. Pamiętajmy – nie dzieci chorują tylko pokazują z czym/kim mają problem rodzice!
Sytuacja druga.
„Nie dam już rady dłużej walczyć. Zabieram cukier z krwi. Stopniowo zapadam w śpiączkę, żeby wyglądać jak zwłoki i nie paść ofiarą drapieżnika” czyli zapadam w hipoglikemie.
Są to przykłady konfliktów typu żeńskiego. Kobieta zawsze wybierała pozycję obronną aby ratować swoje gniazdo.
W stanie niedocukrzenia organizmu czyli hipoglikemii następuje kolejność: pierwszy to konflikt odrazy o sile (+++++), a drugi to konflikt sprzeciwu (++). Silniejsza jest zatem odraza, a potem dopiero sprzeciw.
Np. pewna kobieta boi się zarazków – dotykanie brudnych przedmiotów. Jest dla niej tak samo obrzydliwe, jak dotykanie odchodów. Jej poziom cukru we krwi często niebezpiecznie opada (matka nigdy jej nie dotykała!)
Podsumowując pierwsze zdarzenie:
Na hipoglikemię chorują osoby przeżywające konflikty związane z lękiem i obrzydzeniem, wzbraniają się przed czymś/kimś, co jest dla nich obrzydliwe, chcą się obronić i/lub nie mogą się obronić.
i UWAGA ! – Przyczyną cukrzycy u noworodków jest konflikt wzbraniania się płodu w okresie ciąży. Wywołuje go reakcja dziecka na kłótnie i krzyki rodziców i/lub innych osób będących w jego otoczeniu
Przykład Hiperglikemii:
„Walka wisi w powietrzu. Muszę być gotowy do stawienia oporu napastnikowi.” Walka może być konieczna w każdej chwili, jutro, w przyszłości czyli nie wiem kiedy – potrzeba więc dużo cukru, by móc szybko skorzystać z energii do tego potencjalnego starcia. Opór to walka, to działanie.
Co w takim przypadku nasz mózg robi?
Hamuje wydzielanie insuliny. A co za tym idzie utrzymuje wysoki poziom cukru we krwi zamiast magazynować go w mięśniach czy wątrobie. Cukier posłuży jako „paliwo” dla mięśni, w sytuacji, gdy czujemy wstręt i obrzydzenie.
W hipoglikemii kolejność konfliktów jest odwrotna – silniejszy jest sprzeciw (+++++), a potem obrzydzenie (++).
Powyższe zdarzenie stanowi przykład konfliktu typu męskiego. Walka może być konieczna w każdej chwili, jutro, w przyszłości – potrzeba więc dużo cukru, by móc szybko zgromadzić energię do nagłego starcia. Dlatego nasz mózg utrzymuje wysoki poziom cukru we krwi. Nagromadzony tam cukier służy jako „paliwo” dla mięśni do odbycia walki.
Istnieją też konflikty związane z odczuciami : „Koniec dobroci”.
W takich okolicznościach poziom insuliny spada. Insulina czyni cukier przydatnym i łatwym do użycia, pozwala nam go magazynować „Tworzę zapasy na przyszłość!.” Kierując się takim celem mózg chorego stara się utrzymywać stały podwyższony poziom cukru we krwi.
Jest to sytuacja kiedy diabetyk we wszystkich relacjach poszukuje tylko i wyłącznie dobroci.
Przykład: „W moim życiu pojawia się władza; nie mogę stawić jej oporu; chcę tylko czułości.” Cukrzyca u osoby zmagającej się z tym stanem rzeczy może powstać w wyniku konfliktu pomiędzy chorym, a jego rodziną, ja również rozłąki doświadczonej w domu, utraty kontaktu w obrębie rodziny, która zostaje „przecięta na pół.”
Dlatego często mamy do czynienia z następującymi odczuciami:
„Jestem rodzinnym wyrzutkiem, inni członkowie rodziny odsuwają się ode mnie.”„Zostałem odrzucony przez rodzinę i wysłany do szkoły internatem.” „Rodzina swoim zachowaniem daje mi do zrozumienia, że mnie odrzuca.” „Sprzeciwiam się temu odrzuceniu, tej niesprawiedliwości.”
WAŻNE: w przypadku cukrzycy musimy włożyć dużo wysiłku w rozbicie niekorzystnej sytuacji. Diabetyk nie może nikomu ufać, nie ma prawa do zaufania (to jest jego przekonanie choć prawda może być zupełnie inna) – dlatego właśnie stawia opór i zawsze jest gotowy do walki.
PAMIĘTAJ !!! Chcesz być zdrowa/y?
ODBĄDŹ WALKĘ ALBO ODPUŚĆ !!!
O typach cukrzycy opowiem przy innej okazji.